شعر

به نام خدایی که بر ذات وی                       محال است هرگز برد عقل پی

..........................................................................................................................................

سخندان پرورده پیر کهن                          بیاندیشد آنگه بگوید سخن

..........................................................................................................................................

کاین سبزه که امروز تماشاگه توست            فردا همه از خاک تو برخواهد رُست

..........................................................................................................................................

هرگز دو روز مرا غم نگشت                    روزی که نیامده است و روزی که گذشت

..........................................................................................................................................

یاری آن است که زهر از قلبش نوش کنی       نه چو رنجی رسدت یار فراموش کنی

..........................................................................................................................................

                                                نظر یادتون نره